Na al de hele week het weer goed in de gaten te hebben gehouden, stond ik vrijdagochtend 6 juni vroeg op om de laatste spulletjes in te pakken. De zon stond al hoog aan de hemel. Het beloofde een prachtig, warm en zonnig weekend te worden. Samen met mijn hond Ninjo ben ik tegen 11.00 uur vertrokken richting Ossenzijl. Hier werd dit jaar, na 2 jaar een Gilde-dag te hebben georganiseerd, het eerste Gilde-weekend gehouden van het “Hout Bouwers Gilde”, een groep mensen die zelf een houten kano, Canadees of kajak hebben gebouwd, of van plan zijn er een gaan te bouwen. Zelf heb ik mijn Canadees pas net klaar en dit was een unieke kans om hem eens goed te testen en te laten beoordelen door de reeds ervaren kanobouwers.

Het weekend werd georganiseerd op camping de Kluft in nationaal park “de Weerribben”. Misschien wel dé kanocamping van Nederland. Een prima camping met trekkershutten, jachthaven, restaurant en zelfs hotel faciliteiten, geheel gelegen aan het water. Daarnaast staat nationaal park “de Weerribben” bekend als één van de mooiste kanogebieden van ons land. Aangekomen op de camping, wisten ze mij bij de receptie al te vertellen dat Chris van den Broek, mede oprichter en drijvende kracht achter het Hout Bouwers Gilde, reeds was gearriveerd op de camping en zat te wachten op het voor ons gereserveerde terrein. Het terrein was ruim van opzet en direct gelegen aan het water. Een ideale uitvalbasis om te kanoën. Na even kennis te hebben gemaakt met Chris, heb ik eerst mijn campertje geïnstalleerd en de Canadees van de aanhanger gehaald. Inmiddels waren er ook nog enkele andere deelnemers ten tonele verschenen. Na eerst elkaars kano’s te hebben bewonderd en hierover van gedachten te hebben gewisseld, zijn we onze spullen gaan klaar maken voor een eerste tochtje. Het was al gauw duidelijk waarom “De Weerribben” zo geliefd is bij de kanoërs. Het is een gigantische wirwar van waterpartijen, gelegen tussen de rietvelden. Je kunt hier lekker rustig varen zonder gestoord te worden door de snelle motorboten, van de natuur genieten, onder kleine, lage bruggetjes doorvaren en je een weg banen door de waterlelies. Ninjo, die als een prins vóór in de kano zat, vond het ook prachtig. Ook voor mij was het een hele beleving. Het was eigenlijk de eerst keer dat ik de Traveler (naam van de Canadees) solo heb gevaren. Daar Ninjo voorin zat en ik zelf in het midden, lag de kano aan de voorzijde iets te diep, waardoor ik erg veel moest corrigeren. Toch is het een fantastische tocht geworden.

Weer terug gekomen bij de camping, hebben we de kano’s weer op het droge getrokken en zijn met z’n allen een hapje gaan eten in het restaurant van de camping. Onder het eten konden we nog gezellig nakletsen over de geweldige tocht en elkaar een beetje beter leren kennen.

Na de heerlijke maaltijd zijn we teruggelopen naar de kampeerstek, waar onze kano’s al lagen te popelen om weer te water worden gelaten. We hebben dan ook onze spullen bij elkaar gepakt, de kano’s in het water gelegd en lekker een klein stukje gaan varen in de avondschemering. Op deze manier konden we ook de “knutjes”, die in grote getallen te voorschijn waren gekomen, een beetje ontvluchten. Na weer een mooie rustgevende tocht belandde we iets na tienen weer op de camping. Hier was ondertussen nog een houten kano met zijn eigenaars gearriveerd. Na even met elkaar kennis te hebben gemaakt en onze eigen spullen te hebben opgeruimd, was het al aardig donker aan het worden. We zijn met z’n allen in de voortent van Jan-Peter gaan zitten alwaar de (sterke) verhalen al gauw de ronde deden. Ruim na de klok van twaalf vertrokken we weer naar ons eigen stekje om van een welverdiende nachtrust te genieten. De volgende ochtend (zaterdag) ben ik al vroeg opgestaan. Na eerst Ninjo te hebben uitgelaten en mezelf te hebben opgefrist, Ben ik lekker in het zonnetje gaan zitten om te ontbijten. Ondertussen waren de medekanoërs ook wakker geworden.

De lucht was weer helder blauw en de zon stond al aardig te branden. Het beloofde wederom een prachtige kano dag te worden. Rond de klok van elf zijn we dan ook weer vertrokken. We hebben weer heerlijk gevaren door Neerlands grootste moerasgebied, door kronkelige slootjes, en een afwisselend landschap met een diversiteit van natuur, bos, riet, (water)planten en vele diersoorten. De begroeiing is niet echt hoog, echter hoog genoeg om je in een wildernis te wanen. Onderweg zijn we enkele keren gestopt, op een van de vele kano aanlegplaatsen, om iets te drinken en/of te eten. Op het water was het gezellig druk met vele kanoërs, kajakkers en fluisterbootjes. Zelf had ik, op aanraden van Chris, een ton met 20 liter water achter in de kano gelegd. Hierdoor was de balans een stuk beter dan op vrijdag. Ik hoefde dan ook minder te corrigeren, wat het varen een stuk gemakkelijker maakte. Tegen het einde van de middag, we waren alweer op weg naar de camping, dreigde het qua weer een beetje fout te gaan. Enkele donkere wolken verschenen aan de lucht met een beetje gerommel op de achtergrond. Het was gelukkig loos alarm. Na een prachtige tocht van ca. 18 km arriveerde we rond 17.30 uur weer op de camping. We hebben de kano’s weer op het droge getrokken en onze spullen opgeruimd. Ondertussen was er weer een nieuw stel met een houten Canadees gearriveerd.

’s Avonds zijn we met een groepje in het dorp (Ossenzijl) gaan eten. We hebben nog gezellig zitten napraten over de tocht en zijn tegen tienen weer teruggegaan naar de camping alwaar we het gesprek in de tent van Jan-Peter hebben voortgezet. Allerlei onderwerpen kwamen aan de orde; vaartechnieken, bouwmethodes, peddels, vakanties, etc. Het was weer ruim na twaalven voordat ik in bed lag. Het was wederom een prachtige dag geweest.

Op zondag ben ik niet meer mee gaan varen omdat ik op tijd naar huis wilde. Ik moest tenslotte nog een dikke 3 uur rijden, mijn spulletje thuis nog opruimen en maandagochtend was het weer een gewone werkdag. Ik heb ’s morgens gewacht tot iedereen was vertrokken (ca. 11.00 uur) en ben toen op mijn gemak alles gaan inpakken. De groep ging nog een tocht maken door het Moerasgebied “de Rottige Meenthe”, wat aan de noordzijde aansluit op “de Weerribben”. Zoals gezegd heb ik mijn spulletjes ingepakt en ben rond 13.00 uur vertrokken.

Het was een prachtig weekend om nooit te vergeten. Alles zat dan ook mee; prachtig weer, fantastisch gebied, mooie camping, gezellige mensen en niet te vergeten een prima gastheer. Volgend jaar ben ik zeker weer van de partij.

Chris, bedankt voor alles,

Joost Steuten